Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ της ζωής
Τρίτη, 27 Οκτώβριος 2009 22:23
Εκείνη την στιγμή ο Μεταξάς δεν απάντησε μόνος του. Δίπλα του στέκονταν οι πολεμιστές των Θερμοπυλών, οι αρματωλοί του ‘21, οι Μακεδονομάχοι, οι ήρωες του 12-13 και του Μικρασιατικού Μετώπου.. Και την στιγμή που ειπώθηκε αυτή η μικρή λέξη, μαζί του βρίσκονταν και η Ιστορία, μα και η Δόξα, που είχαν έρθει για να συναντήσουν το πεπρωμένο των Ελλήνων. Και ενώ ήταν χειμώνας βαρύς, ήρθε άνοιξη ξαφνικά. Μία άνοιξη γλυκιά και όμορφη. Που την έκανε ακόμα πιο όμορφη ένας ηρωικός αγώνας, που έγινε σάλπισμα Νίκης σε όλο τον κόσμο. Εκείνο το βράδυ, ο Μεταξάς το περίμενε από καιρό. Έχοντας ένα κράτος οργανωμένο εθνικιστικά πίσω του, έχοντας έναν λαό με ηθικό και λεβεντιά, είχε έτοιμη την απάντηση. Στο συρτάρι του είχε έτοιμα και τα πολεμικά διατάγματα, για το πρώτο πολεμικό συμβούλιο. Σε μία τέτοια συγκυρία με Λαό και Στρατό αδελφωμένους, γράφθηκε το έπος του 40.
Βράδυ Οκτωβρίου 2009. Στην Αθήνα του άγχους και της καθημερινότητας, σε μία Ελλάδα που κυριαρχείται από μέτριους, τα τηλεοπτικά παράθυρα ασχολούνται με τη νέα κυβέρνηση, με το ποιος θα αναλάβει τη διαλυμένη Νέα Δημοκρατία, με τους χιλιάδες ανέργους από τα stage, με την οικονομική κρίση που διογκώνεται. Και στην τωρινή Ελλάδα, κάποια τελεσίγραφα πάντοτε περιμένουν. Μόνο που τώρα τα τελεσίγραφα δεν επιδίδονται από τους πρεσβευτές.
Ταχυδρόμοι για αυτά γίνονται άλλοι. Πολιτικοί μα και μεγαλοδημοσιογράφοι. Επιχειρηματίες, διαπλεκόμενοι, έμμισθοι πρεσβειών και διεθνών ιδρυμάτων. Και βέβαια η τόσο μικρή αυτή λέξη, το «ΟΧΙ», δείχνει μάλλον ξεχασμένη. Υπάρχει μόνο το «ΝΑΙ». Ναι στον ισοπεδωτισμό και στην παρακμή. Ναι στην νεοταξική λογική των πραγμάτων, ναι στην καπήλευση της ιστορίας μας, ναι στην μιζέρεια, στην παρακμή, στην σκανδαλολογία, στην μετριότητα. Ναι στο κάψιμο της σημαίας, ναι στην αλητεία, ναι στους κάθε λογής γενίτσαρους. Ναι στο νέο σχέδιο Ανάν, ναι στο να λέγονται οι νεοκομιτατζήδες των Σκοπίων Μακεδόνες, ναι στις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο μας, ναι στην αλλοίωση του κοινωνικού ιστού από τους μετανάστες. Και πουθενά, από κανέναν δεν ακούγεται, έστω για τα μάτια του κόσμου, ένα ΟΧΙ θάρρους, αντίστασης, λεβεντιάς και αξιοπρέπειας. ΟΧΙ και ΝΑΙ. Δύο λέξεις με διαφορετικό νόημα, σε διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες. Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Όπως τόσο όμορφα γράφει ο ποιητής: «υπάρχουν στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις, με ποιους θα πάς, και ποιους θα αφήσεις.»
Εμείς, χρόνια τώρα, έχουμε αποφασίσει και με ποιους πάμε, και ποιους έχουμε αφήσει. Αποφασίσαμε ότι πάμε κόντρα στο ρεύμα. Χρόνια τώρα φωνάζουμε ένα καθημερινό ΟΧΙ, μέσα από τους αγώνες και την στάση
ζωής μας.
Με σεβασμό λοιπόν στεκόμαστε μπροστά στους ηρωικούς νεκρούς του έπους της 28ης Οκτωβρίου 1940. Εμπνεόμαστε και καθοδηγούμαστε από τους αγώνες και τις θυσίες τους.
Και σε πείσμα των καιρών στεκόμαστε όρθιοι, δυνατοί, ανεξάρτητα από κάθε δυσκολία. Γιατί απλά για μας πάντα θα υπάρχει μία Σημαία να υπερασπιζόμαστε.
Βράδυ Οκτωβρίου 2009. Στην Αθήνα του άγχους και της καθημερινότητας, σε μία Ελλάδα που κυριαρχείται από μέτριους, τα τηλεοπτικά παράθυρα ασχολούνται με τη νέα κυβέρνηση, με το ποιος θα αναλάβει τη διαλυμένη Νέα Δημοκρατία, με τους χιλιάδες ανέργους από τα stage, με την οικονομική κρίση που διογκώνεται. Και στην τωρινή Ελλάδα, κάποια τελεσίγραφα πάντοτε περιμένουν. Μόνο που τώρα τα τελεσίγραφα δεν επιδίδονται από τους πρεσβευτές.
Ταχυδρόμοι για αυτά γίνονται άλλοι. Πολιτικοί μα και μεγαλοδημοσιογράφοι. Επιχειρηματίες, διαπλεκόμενοι, έμμισθοι πρεσβειών και διεθνών ιδρυμάτων. Και βέβαια η τόσο μικρή αυτή λέξη, το «ΟΧΙ», δείχνει μάλλον ξεχασμένη. Υπάρχει μόνο το «ΝΑΙ». Ναι στον ισοπεδωτισμό και στην παρακμή. Ναι στην νεοταξική λογική των πραγμάτων, ναι στην καπήλευση της ιστορίας μας, ναι στην μιζέρεια, στην παρακμή, στην σκανδαλολογία, στην μετριότητα. Ναι στο κάψιμο της σημαίας, ναι στην αλητεία, ναι στους κάθε λογής γενίτσαρους. Ναι στο νέο σχέδιο Ανάν, ναι στο να λέγονται οι νεοκομιτατζήδες των Σκοπίων Μακεδόνες, ναι στις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο μας, ναι στην αλλοίωση του κοινωνικού ιστού από τους μετανάστες. Και πουθενά, από κανέναν δεν ακούγεται, έστω για τα μάτια του κόσμου, ένα ΟΧΙ θάρρους, αντίστασης, λεβεντιάς και αξιοπρέπειας. ΟΧΙ και ΝΑΙ. Δύο λέξεις με διαφορετικό νόημα, σε διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες. Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Όπως τόσο όμορφα γράφει ο ποιητής: «υπάρχουν στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις, με ποιους θα πάς, και ποιους θα αφήσεις.»
Εμείς, χρόνια τώρα, έχουμε αποφασίσει και με ποιους πάμε, και ποιους έχουμε αφήσει. Αποφασίσαμε ότι πάμε κόντρα στο ρεύμα. Χρόνια τώρα φωνάζουμε ένα καθημερινό ΟΧΙ, μέσα από τους αγώνες και την στάση
ζωής μας.
Με σεβασμό λοιπόν στεκόμαστε μπροστά στους ηρωικούς νεκρούς του έπους της 28ης Οκτωβρίου 1940. Εμπνεόμαστε και καθοδηγούμαστε από τους αγώνες και τις θυσίες τους.
Και σε πείσμα των καιρών στεκόμαστε όρθιοι, δυνατοί, ανεξάρτητα από κάθε δυσκολία. Γιατί απλά για μας πάντα θα υπάρχει μία Σημαία να υπερασπιζόμαστε.
Τάσος Δημητρακόπουλος
|
|
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου