ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ": " ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ "

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Σήκω επάνω Ελληνική Νεολαία. Δεν υπάρχει δια σε άλλη πραγματικότης παρά η Ελληνική Πατρίς. Μόνον εκεί θα επανεύρης τον εαυτόν σου. Μόνον μέσα εις τας Εθνικάς παραδόσεις θα επανεύρης τον προορισμόν σου. Μόνον εις τον Ελληνικόν Πολιτσμόν θα επανεύρης τα ιδανικά σου και τα όνειρά σου. Χωρίς αυτά, δεν ημπορείς να ζήσης, Ελληνική Νεολαία. Μόνον εκείνα τα οποία σου εδημιούργησεν η Ελληνική Ιστορία αποτελούν το σώμα σου και την ψυχήν σου. Τα ξένα κατασκευάσματα, με τα οποία ηθέλησαν να σε παρασύρουν οι αγύρται με τους παράφρονας ρομαντισμούς των, ειναι ψεύτικα δια σε και αποτελούν δηλητήριον.

Διότι, εννόησε το, δεν μπορείς να... ζήσης αλλέως παρά Ελληνικά μέσα εις την Φυλήν σου και μόνον εκεί μέσα θα ιδής ότι θα επανεύρης την χαράν και την αισιοδοξίαν, αι οποίαι σού έλειψαν. Και όταν θα τας επανεύρης, θα ιδής με τι ευκολίαν θα υπερπηδήσης τα εμπόδια και τας δυσκολίας τής ζωής και τι μέλλον θα παρασκευάσης και δια τον εαυτόν σου και δια την Ελλάδα, εις την οποίαν ανήκεις αναποσπάστως.

Πηγή: http://www.stoxos.gr/2009/11/blog-post_15.html



Σήκω λοιπόν, Ελληνική Νεολαία, απόβαλε μακράν σου τας αγυρτείας και τα ψεύδη, με τα οποία σού εδηλητηρίασαν την ψυχήν. Πέταξε μακράν σου τα ελεεινά αναγνώσματα, τα οποία σε διδάσκουν την ανηθικότητα και την ανανδρίαν, ακόμα και εκείνα τα οποία, δήθεν φιλολογικά έργα, σε διδάσκουν να φοβάσαι τους αγώνας τής ζωής και να μη σκέπτεσαι παρά το άτομόν σου και την υλικήν απόλαυσίν σου.

Ιωάννης Μεταξάς (από ραδιοφωνικό λόγο του, την 10η Αυγούστου τού 1936)

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΕΣ

Marinella "...Εμείς που κινούμαστε στο χώρο του τραγουδιού με δέος σκεφτήκαμε να τραγουδήσουμε τη μεγάλη Εποποιία. Και το αποφασίσαμε όταν η Μαρινέλλα μπήκε μπροστά, με τη Δωρική, αυστηρή προσωπικότητα, κορυφαία ιερών αναμνήσεων! Η Αλβανία, ο αγώνας ενός λαού για τη λευτεριά του, δε χωράει στις στροφές του δίσκου. Ελπίζουμε να χωρέσει η προσπάθειά μας στην καρδιάς σας..." ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ & ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

http://www.facebook.com/pages/Marinella/82723569321?v=wall

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΕΣ (English Subtitles)
" γυναίκες Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις "

MΑΡΙΝΕΛΛΑ - Δίσκος "ΑΛΒΑΝΙΑ"

TA "OXI" ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ : ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΙΑΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ - ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ...

Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ της ζωής

Τρίτη, 27 Οκτώβριος 2009 22:23

Το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι έφευγε από την κατοικία του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά έχοντας εισπράξει μία μικρή λέξη με μία τόσο μεγάλη συνέπεια: ΟΧΙ.

Εκείνη την στιγμή ο Μεταξάς δεν απάντησε μόνος του. Δίπλα του στέκονταν οι πολεμιστές των Θερμοπυλών, οι αρματωλοί του ‘21, οι Μακεδονομάχοι, οι ήρωες του 12-13 και του Μικρασιατικού Μετώπου.. Και την στιγμή που ειπώθηκε αυτή η μικρή λέξη, μαζί του βρίσκονταν και η Ιστορία, μα και η Δόξα, που είχαν έρθει για να συναντήσουν το πεπρωμένο των Ελλήνων. Και ενώ ήταν χειμώνας βαρύς, ήρθε άνοιξη ξαφνικά. Μία άνοιξη γλυκιά και όμορφη. Που την έκανε ακόμα πιο όμορφη ένας ηρωικός αγώνας, που έγινε σάλπισμα Νίκης σε όλο τον κόσμο. Εκείνο το βράδυ, ο Μεταξάς το περίμενε από καιρό. Έχοντας ένα κράτος οργανωμένο εθνικιστικά πίσω του, έχοντας έναν λαό με ηθικό και λεβεντιά, είχε έτοιμη την απάντηση. Στο συρτάρι του είχε έτοιμα και τα πολεμικά διατάγματα, για το πρώτο πολεμικό συμβούλιο. Σε μία τέτοια συγκυρία με Λαό και Στρατό αδελφωμένους, γράφθηκε το έπος του 40.
Βράδυ Οκτωβρίου 2009. Στην Αθήνα του άγχους και της καθημερινότητας, σε μία Ελλάδα που κυριαρχείται από μέτριους, τα τηλεοπτικά παράθυρα ασχολούνται με τη νέα κυβέρνηση, με το ποιος θα αναλάβει τη διαλυμένη Νέα Δημοκρατία, με τους χιλιάδες ανέργους από τα stage, με την οικονομική κρίση που διογκώνεται. Και στην τωρινή Ελλάδα, κάποια τελεσίγραφα πάντοτε περιμένουν. Μόνο που τώρα τα τελεσίγραφα δεν επιδίδονται από τους πρεσβευτές.
Ταχυδρόμοι για αυτά γίνονται άλλοι. Πολιτικοί μα και μεγαλοδημοσιογράφοι. Επιχειρηματίες, διαπλεκόμενοι, έμμισθοι πρεσβειών και διεθνών ιδρυμάτων. Και βέβαια η τόσο μικρή αυτή λέξη, το «ΟΧΙ», δείχνει μάλλον ξεχασμένη. Υπάρχει μόνο το «ΝΑΙ». Ναι στον ισοπεδωτισμό και στην παρακμή. Ναι στην νεοταξική λογική των πραγμάτων, ναι στην καπήλευση της ιστορίας μας, ναι στην μιζέρεια, στην παρακμή, στην σκανδαλολογία, στην μετριότητα. Ναι στο κάψιμο της σημαίας, ναι στην αλητεία, ναι στους κάθε λογής γενίτσαρους. Ναι στο νέο σχέδιο Ανάν, ναι στο να λέγονται οι νεοκομιτατζήδες των Σκοπίων Μακεδόνες, ναι στις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο μας, ναι στην αλλοίωση του κοινωνικού ιστού από τους μετανάστες. Και πουθενά, από κανέναν δεν ακούγεται, έστω για τα μάτια του κόσμου, ένα ΟΧΙ θάρρους, αντίστασης, λεβεντιάς και αξιοπρέπειας. ΟΧΙ και ΝΑΙ. Δύο λέξεις με διαφορετικό νόημα, σε διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες. Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Όπως τόσο όμορφα γράφει ο ποιητής: «υπάρχουν στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις, με ποιους θα πάς, και ποιους θα αφήσεις.»
Εμείς, χρόνια τώρα, έχουμε αποφασίσει και με ποιους πάμε, και ποιους έχουμε αφήσει. Αποφασίσαμε ότι πάμε κόντρα στο ρεύμα. Χρόνια τώρα φωνάζουμε ένα καθημερινό ΟΧΙ, μέσα από τους αγώνες και την στάση
ζωής μας.
Με σεβασμό λοιπόν στεκόμαστε μπροστά στους ηρωικούς νεκρούς του έπους της 28ης Οκτωβρίου 1940. Εμπνεόμαστε και καθοδηγούμαστε από τους αγώνες και τις θυσίες τους.
Και σε πείσμα των καιρών στεκόμαστε όρθιοι, δυνατοί, ανεξάρτητα από κάθε δυσκολία. Γιατί απλά για μας πάντα θα υπάρχει μία Σημαία να υπερασπιζόμαστε.

Τάσος Δημητρακόπουλος

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 με αριθμούς

H MΟΥΣΑ ΕΝΟΣ ΕΠΟΥΣ : ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ

Σοφία Βέμπο: Η τραγουδίστρια της Νίκης

By www.N-A.gr

του Ιγνάτιου
Αιολική Γη
«ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ»

Η Σοφία Βέμπο γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης το 1910. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έφη Μπέμπο, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή βρέθηκε στην Τσαριτσάνη, όπου ο πατέρας της δούλευε ως καπνεργάτης, και κατόπιν στο Βόλο.

Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία σε ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ’30. Το χειμώνα του 1933 προσελήφθη από το θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο θέατρο “Κεντρικόν” προκειμένου να συμμετάσχει στην επιθεώρηση “Παπαγάλος 1933″. Άρχισε να ηχογραφεί στη δισκογραφική εταιρεία “Κολούμπια” ερωτικά τραγούδια της εποχής και γρήγορα καταξιώθηκε λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της. Συμμετέχει επίσης σε ελληνικές ταινίες όπως η “Προσφυγοπούλα” το 1938.

Η έκρηξη στην καριέρα της ήρθε με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940. Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, όλα τα μουσικά θέατρα της Αθήνας και αργότερα πολλά απ’ τα θέατρα και της πρόζας ανεβάζουν πολεμικές επιθεωρήσεις. Το ελληνικό θέατρο επιστρατεύτηκε στην υπηρεσία της μαχόμενης πατρίδας. Οι πρώτες παρωδίες ξεκινάνε από τις σκηνές των θεάτρων, τραγουδημένες από τα πρώτα ονόματα καλλιτεχνών εκείνης της εποχής. Στον αγώνα μπαίνουν και θίασοι πρόζας, όπως της μεγάλης Μαρίκας Κοτοπούλη και του Κώστα Μουσούρη, ανεβάζοντας πολεμικές σάτιρες. Τότε όλες οι επιθεωρήσεις προσαρμόζουν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα και τα τραγούδια επανεγράφονται με πατριωτικούς στίχους. Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και η φωνή της γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο.

Στο θέατρο «Μοντιάλ», που παίζει την «Πολεμική Επιθεώρηση», η Σοφία Βέμπο τραγουδά τις πολεμικές παρωδίες «Στον πόλεμο βγαίν’ ο Ιταλός» και «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του». Η φωνή της γεμάτη παλμό και ειρωνεία συγκλονίζει το πανελλήνιο και ξευτελίζει τον «φοβερό» Μουσολίνι. Ο τρανός Douche της φασιστικής Ιταλίας, με τα οκτώ εκατομμύρια λόγχες, γίνεται με το τραγούδι της Βέμπο ένα γελοίο ανδρείκελο στα μάτια των Ελλήνων. Κι εδώ έγκειται η προσφορά της στον ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Η σάτυρα λοιπόν στάθηκε το πρώτο μεγάλο όπλο του Έλληνα κατά της φασιστικής Ιταλίας. Τα τραγούδια γραμμοφωνούνται αμέσως και φτάνουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Στέλνονται σ’ όλες τις στρατιωτικές μονάδες και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί τα μεταδίδουν συνεχώς. Οι Έλληνες φαντάροι μάχονται τραγουδώντας. Την ίδια εποχή σε μία συμβολική πράξη προσφέρει στο Ελληνικό Ναυτικό 2000 χρυσές λίρες.

Αργότερα, η γερμανική κατοχή απαγορεύει στη Βέμπο, εξ’ αιτίας της καλλιτεχνικής πατριωτικής της δραστηριότητας, να τραγουδάει. Κι έτσι καταφεύγει στη Μέση Ανατολή, για να συνεχίσει εκεί την καριέρα και τη δράση της. Με το τέλος του πολέμου, η Βέμπο, ξαναγυρίζει στην Αθήνα και τραγουδώντας ασταμάτητα χαρίζει αξέχαστες στιγμές στο ελληνικό τραγούδι.

Ήταν κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και ηθοποιός της οποίας η καλλιτεχνική πορεία εκτείνεται από το Μεσοπόλεμο έως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τη δεκαετία του ’50. Χαρακτηρίστηκε “Τραγουδίστρια της Νίκης” εξ αιτίας των εθνικών τραγουδιών που ερμήνευσε κατά τη διάρκεια του Ελληνο-ιταλικού πολέμου του 1940.

Να σημειωθεί πως, εκτός από τα τραγούδια για τον Πόλεμο της Αλβανίας, οι δημιουργοί του ελαφρού τραγουδιού έγραψαν και μερικά που αναφέρονται σε συγκεκριμένα γεγονότα, μετακατοχικά, όπως για παράδειγμα, η κατοχή από τους «προστάτες» μας Εγγλέζους και το «ρίξιμο» της Ελλάδας από τους συμμάχους στη μοιρασιά, η Κατοχή, οι μαυραγορίτες, η κατοχική πείνα, ο Εμφύλιος, το Παιδομάζωμα, κλπ.

Αναμφισβήτητα, το ελαφρό τραγούδι -όπως εξ’ άλλου και το λαϊκό- καθώς επίσης και το μουσικό θέατρο, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο, την δύσκολη για την Πατρίδα μας εκείνη περίοδο.

Το 1949 απόκτησε δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο ,το “Θέατρον Βέμπο“. Μετά από μακροχρόνιο δεσμό με το Μίμη Τραϊφόρο παντρεύτηκαν τελικά το 1957, ένας δεσμός πολυκύμαντος που διήρκεσε μέχρι το θάνατό της και υπήρξε καταλυτικός για την μεγάλη ερμηνεύτρια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 αραιώνει τις θεατρικές εμφανίσεις της, τις οποίες σταματά οριστικά στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Τη βραδιά του “Πολυτεχνείου” η Βέμπο ανοίγει το σπίτι της και κρύβει φοιτητές τους οποίους αρνείται να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτυπά την πόρτα της. Τελικά πεθαίνει στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατρέπεται σε ένα πάνδημο συλλαλητήριο. Η “Τραγουδίστρια της Νίκης” αποθεώνεται εκείνη τη μέρα από τον ελληνικό λαό που τη θεωρούσε ηρωίδα του. Από την πατρίδα τιμήθηκε με πλήθος παράσημα και διακρίσεις για την συμβολή της.

ΤΙ ΕΙΠΕ

«Τα πολεμικά μου τραγούδια δεν είναι κοινά, καθημερινά τραγούδια. Είναι κραυγές λευτεριάς, σπίθες υπερηφάνειας. Δεν τραγουδάω εγώ σ’ αυτά, τραγουδάει η ψυχή της Πατρίδας, η ψυχή της ράτσας, η ψυχή του αδούλωτου λαού μας. Είναι τραγούδια που η δόξα τούς έχει βάλει μουσική σε στίχους, που τους έχει γράψει η λεβεντιά η Ελληνική. Με τα τραγούδια μου αυτά, θαρρώ πως αφήνω στις καινούργιες γενιές μια κληρονομιά Ελληνικού θάρρους, Ελληνικής λεβεντιάς και Ελληνικής …αποκοτιάς» -1974

«Μα σ’ εκείνο τον πόλεμο όλοι έδωσαν τη ζωή τους. Τα πόδια τους, τα μάτια τους, τα χέρια τους, την υγειά τους. Εγώ τι έδωσα; Τη φωνή μου, που καλή ή κακή, την έχω ακόμα ακέραιη και ζωντανή. Δεν μου χρωστάει λοιπόν τίποτα ούτε το ελαφρό τραγούδι, ούτε η Ελλάδα. Εγώ τους χρωστάω τα πάντα, γιατί αυτά με κάνανε Βέμπο».

TA « ΟΧΙ « ΘΕΛΟΥΝ «ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ»

Η ΕΛΛΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ της "4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936"

" Θα νικήσωμεν ! Αλλά δια τους Έλληνας υπέρ την νίκην η δόξα !"

28η Οκτωβρίου 1940

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

και

Η ΕΛΛΑΣ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΥΛΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ - Ετσι ειπώθηκε το ιστορικόν ΟΧΙ

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

« Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, την ακαιραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμε την πλέον αυστηράν ουδετερότητα ίσην προς όλους , η Ιταλία μή αναγνωρίζουσα, εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμεον την 3ην πρωϊνην , την παραδοσιν τμημάτων του εθνικού μας εδάφους, κατα την ιδίαν αυτής βούλησιν και μου ανακοίνωσε ότι ως προς την κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωϊνην.
Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' ευατό και τον τρόπον με τον οποίο γίνεταιτούτο ως κύρηξιν πολέμου της Ιταλίας κατα της Ελλάδος.
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξασφάλισαν οι προπάτορές μας.
Ολο το Έθνος ας εγερθεί σύσωμον. Αγωνισθείτε δια την Πατρίδαν, τας γυναίκας και τα παιδία σας και τας ιεράς μας παραδόσεις »
« ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ »

Τοιουτοτρόπως αυτολεξεί ο Εθνικός Κυβερνήτης, ο δικτάτορας ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ γνωστοποίησε στον Ελληνικό λαό , τον τρόπον με τον οποίο απήντησε στον Ιταλό Πρέσβυ και κάλεσε το Εθνος στα "όπλα"

Το "ΟΧΙ" του ΔΙΚΤΆΤΟΡΑ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ , υλοποίησε ο Ελληνικός Λαός στου Βουνα της Βορείου Ηπείρου και έγραψε το ΕΠΟΣ του 1940

H ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΧΙ" ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ

28η Οκτωβρίου 1940: Ποιός είπε το ΟΧΙ;

Οκτωβρίου 28, 2009 at 2:18 πμ | In 28η Οκτωβρίου 1940, ΕΛΛΑΣ, ΕΠΕΤΕΙΟΙ, ΙΣΤΟΡΙΑ | Leave a Comment
Tags: 21 μόνιμα οχυρά, Alors c’ est la guerre, στρατηγός, στρατηγική, το ημερολόγιο του Ιωάννου Μεταξά, τορπιλλισμός της Έλλης, υπουργικό Συμβούλιο, Αγγλία, Βαλκανικά κράτη, Γενικό Στρατηγείο, Ε.Ο.Ν, Επομένως έχουμε πόλεμο, Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, Θάρρος, Ιταλός πρέσβης, Ιταλική απειλή, Ιωάννα Φωκά, Ιωάννης Μεταξάς, Μπέλες, Μουσολίνι, Πάλαιρετ, Ποιός είπε το ΟΧΙ, Πολεμικόν Συμβούλιον, Τουρκία, Χίτλερ, αιφνιδιασμός, αντιστασιακή δράση, βρετανική κυβέρνηση, γραμμή Μεταξά, δυνάμεις του Άξονα, επιστράτευση, εγγονή του Ιωάννη Μεταξά, ελληνισμός, κατοχή, ο ηρωισμός των Ελλήνων

Από τον Μάρτιο του 1939 είχε αποφασίσει να πει το «OXI».

Της Ιωάννας Φωκά

«Ποιός είπε το "ΟΧΙ" ;»

Μα φυσικά ο ελληνικός λαός πολεμώντας με ηρωισμό και αυτοθυσία. Είπε το δικό του «όχι» ο κάθε Ελληνας και Ελληνίδα. Το «όχι» όμως προς τον Γκράτσι το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς όταν ο Ιταλός πρέσβης τον επισκέφθηκε στην οικία του στις τρεις παρά δέκα τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου. Το είπε με την ηρωική φράση:

«Alors c’ est la guerre» – «Επομένως έχουμε πόλεμο» – που ήταν το αποτέλεσμα και το αποκορύφωμα τεσσάρων ετών σοφής προετοιμασίας, του στρατού και των οπλισμών, του λαού και της ηθικής προπαρασκευής του, των διπλωματικών ενεργειών και συμφώνων, που ο Ιωάννης Μεταξάς είχε χειρισθεί μόνος του ως υπουργός των Εξωτερικών καθ’ όλη την τετραετία. Υπέγραψε σύμφωνα με τα βαλκανικά κράτη και την Τουρκία. Και με την Αγγλία, ήταν μεν σύμμαχος αλλά υπό τους όρους που ο ίδιος ο Μεταξάς της έθετε, για την καλύτερη ασφάλεια της Ελλάδος.

Στο ημερολόγιό του ο Ιωάννης Μεταξάς περιγράφει και όλες τις άλλες διπλωματικές ενέργειες και συνομιλίες του με τον Ιταλό πρέσβη (παράλληλα και στο βιβλίο του Γκράτσι) που μεσολάβησαν μέχρι την πρωινή επίσκεψη της 28ης, προκειμένου να διατηρήσει ένα ήπιο κλίμα με τους Ιταλούς και να μην τους προκαλέσει, ακόμα και να τους παραπλανήσει, ενώ συγχρόνως πυρετωδώς προετοίμαζε το έθνος.

Η «γραμμή Μεταξά», που αναφέρεται σε όλα τα στρατιωτικά συγγράμματα του κόσμου με τα 21 μόνιμα οχυρά της σε μήκος 200 χιλιομέτρων συνόρων από το Μπέλες μέχρι τον Νέστο και τα εκατοντάδες ημιμόνιμα, δεν κατασκευάστηκε σε μία νύχτα. Καιρός να πούμε την αλήθεια στον δοξασμένο ελληνικό λαό και να μην τον υποτιμάμε με ψέματα για έργα που εκείνος κατασκεύασε.

Οσο για την απόφαση του Ιωάννη Μεταξά, για την στάση της Ελλάδος κατά των δύο δυνάμεων του Αξονα, ούτε αυτή του την υπαγόρευσε ο ελληνικός λαός, όπως μερικοί ισχυρίζονται. Την απόφαση αυτή, που ήταν καθαρά προσωπική του και με ευθύνη απέναντι στην ιστορία της Ελλάδος, στις παραδόσεις της και στον όρκο του του αξιωματικού, την πήρε μόνος του 18 μήνες προ του τορπιλλισμού της «Ελλης».

Στο ημερολόγιό του ο Ιωάννης Μεταξάς γράφει: «12 – 19 Μαρτίου 1939… Τι εβδομάδα! – Τώρα όμως θα κινηθή ο Μουσολίνι; Μπορεί να μην κινηθή; Και τι έχουμε να υποστούμε εμείς; Ανησυχίες μου φοβερές απόψε. 18 Μαρτίου. Φοβερά απόφασίς μου εν περιπτώσει Ιταλικής απειλής. 20 Μαρτίου. Ησυχωτέρα κατάστασις. – Αλλά υπερήφανος δι’ απόφασίν μου».

Από εκείνη την στιγμή και έπειτα περιμένει εναγωνίως την στάση της Ιταλίας με τη βεβαιότητα ότι έρχεται και η σειρά της Ελλάδος να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του Αξονα.

Στο κείμενό του της 30ής Οκτωβρίου 1940, στις ανακοινώσεις του προς τους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας του αθηναϊκού Τύπου στο Γενικό Στρατηγείο, συνοψίζει όλη την αλήθεια για την φοβερή του απόφαση. Η «Καθημερινή» είχε δημοσιεύσει παλαιότερα αυτό το κείμενο που θα έπρεπε να υπάρχει αυτούσιο στα σχολικά αναγνώσματα ιστορίας. Οσο για το ερώτημα γιατί ο Μεταξάς καθυστέρησε την επιστράτευση, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ήταν στρατηγός και ότι οι αποφάσεις του είχαν άμεση σχέση με την τέχνη του. Ο αιφνιδιασμός ήταν ένα βασικό όπλο των Ελλήνων εναντίον των Ιταλών, που τελικά πέτυχε. Η καθυστέρηση κάθε ημέρας στην επιστράτευση είχε ως αποτέλεσμα την οικονομία των στρατιωτικών δυνάμεων και δαπανών, απαραίτητο στοιχείο στρατηγικής για να αντέξουν στην μακρόχρονη σύρραξη. Αυτοί ήσαν οι λόγοι και ήταν και πάλι δικές του οι αποφάσεις.

Οι νίκες απέδειξαν την σωστή στρατηγική και τη σταθερή απόφασή του να πολεμήσει με κάθε τρόπο τον Αξονα. Στις 4 Ιανουαρίου 1941, σημειώνει και πάλι στο ημερολόγιό του: «Πολεμικόν Συμβούλιον… να υποταχθώμεν εις Χίτλερ; – Καλλίτερα να πεθάνωμεν… Συνεννόησις δις με Πάλαιρετ. 2α … Αμφιβάλλει διά στάση Σέρβων… Στου Θεού το χέρι! Ολα γυρίζουν στο κεφάλι μου αλλά ατάραχος! Από Αγγλους εγκατάλειψις, από Γερμανούς επίθεσις. Ο χειμώνας απειλητικός. Θάρρος, θάρρος ας πέσωμεν σαν άνδρες». 25 μέρες αργότερα πεθαίνει.

Αυτό το θάρρος δεν υπαγορεύεται από τον λαό στον αρχηγό, μάλλον ο αρχηγός οδηγεί και εμπνέει τον λαό.

Ηταν το ίδιο θάρρος και ελληνική αξιοπρέπεια που είχε δείξει σε όλη του τη ζωή, στις οικογενειακές συμφορές, στα πεδία των μαχών, στην πολιτική του σταδιοδρομία, ακολουθώντας τον δρόμο της ειλικρίνειας και της τιμιότητος απέναντι σε όλους, είτε την δέχονταν και αντιλαμβάνονταν την σπουδαιότητά της, είτε την απέρριπταν. Με το ίδιο μετά γνώσεως θάρρος αντιμετώπισε στις 14 και 15, και 17 Ιανουαρίου την αγγλική επιμονή μεταφοράς ελαχίστων στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη. Στις 18 Ιανουαρίου συντάσσει σχετικό κείμενο προς την βρετανική κυβέρνηση. Είναι το τελευταίο. Η έντονή του αντιπαράθεση με τους Αγγλους και η γερμανική προπαγάνδα είναι οι αιτίες των φημών περί δολοφονίας και όχι η από φυσικού θανάτου αποδημία του. Το ιατρικό ανακοινωθέν υπογράφεται από 12 Ελληνες ιατρούς την 29η Ιανουαρίου 1941.

Για τον ηρωισμό των Ελλήνων μίλησε και ο ίδιος ο Μεταξάς απευθυνόμενος στο υπουργικό Συμβούλιο στις 7 Ιανουαρίου του 41: «Εμείς δεν δημιουργήσαμε τας ηθικάς δυνάμεις τας οποίας αναπτύσσει σήμερον ο Ελληνισμός. Αύται ήσαν μέσα του αλλά ήταν εν μέρει εις λήθαργον. Εμείς τας αφυπνίσαμε, τας συντονίσαμε και τας ωθήσαμε προς τα εμπρός. Το θαύμα που επιτελείται είναι έργο του ελληνικού λαού».

Στο θαύμα πρέπει να συμπεριληφθεί άλλη μία παρεξηγημένη ιστορία, που είναι το έργο που επιτελέστηκε από την Ε.Ο.Ν, την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, προ, κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά και στην κατοχή με αντιστασιακή δράση.

Η μέχρι σήμερα ιστοριογραφία για τον Ιωάννη Μεταξά είναι σπασμωδική, ελάχιστη, φτωχή σχετικά με το έργο του, κακόβουλη και υστερόβουλη. Πολιτικά πάθη την οδηγούν και όχι ιστορική επιστήμη βασισμένη σε ντοκουμέντα. Ακόμα και τα ντοκουμέντα τακτικά κρίνονται κατά την ανάγκη του συγγραφέα. Η συνέχεια είναι έργο και ευθύνη των νέων ιστορικών. Εγώ τρέφω απέραντο σεβασμό και θαυμασμό στον άνθρωπο και στο έργο του, όπως άλλωστε όλοι όσοι διάβασαν το ημερολόγιό του ή έζησαν κοντά του.

Η κ. Ιωάννα Φωκά είναι εγγονή του Ιωάννη Μεταξά.

Πηγή: Παλαιό δημοσίευμα της Καθημερινής

TA KAKΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1936 - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1940
Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΠΟΣ

Η ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ Ε.Ο.Ν. ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ

«Yπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει εάν θέλει να παραμείνει μεγάλος να είναι ικανός για να πολεμήσει.

Εστω και χωρίς ελπίδα νίκης.

Μόνον διότι πρέπει»

«ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ»

.

H KYBΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΥΠΟ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΝΤΟΣ 4 ΕΤΩΝ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΤΗΝ ΔΟΞΑ

Πρωθυπουργός

Υπουργός Εξωτερικών, Στρατιωτικών, Ναυτικών, Αεροπορίας & Υπουργός Παιδείας :

IΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

Υφυπουργός Εξωτερικών : NIKΟΛΑΟΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ
Υφυπουργός Στρατιωτικών : ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ
Υφυπουργός Ναυτικών : ΙΠΠΟΚΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υφυπουργός Παιδείας : ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΠΕΝΤΖΑΣ
Υφυπουργός Τύπου και Τουρισμού : ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΝΙΚΟΛΟΥΔΗΣ
Υφυπουργός Πολιτικού Γραφείου : ΚΟΣΜΑΣ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΣ
Υπουργός Δικαιοσύνης : ΑΓΗΣ ΤΑΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Υπουργός Οικονομικών : ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
Υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας : ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Υπουργός Προνοίας και Υγιεινής Αντιλήψεως : ΗΛΙΑΣ ΚΡΙΜΠΑΣ
Υπουργός Εσωτερικών : ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΡΕΝΤΗΣ
Υπουργός Εργασίας : ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ
Υπουργός Γεωργίας : ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ

Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας : ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΖΙΦΟΣ
Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας : ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ΡΕΔΙΑΔΗΣ
Υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης : ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ
Υπουργός Εφοδιασμού : ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
Υπουργός Σιδηροδρόμων : ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Υφυπουργός Δημόσιας Ασφάλειας : ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ

Υφυπουργός Συναιτερισμών : ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΛΕΒΙΖΑΤΟΣ

.

ΟΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ την 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936

TΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ

Το εκδοθέν διάγγελμα του κ. Μεταξά δημοσιευθέν εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως έχει ως εξής :

« Προς τον ελληνικόν λαόν, Ενώ η βουλή η εκλεγείσα μετά τας μακράς εσωτερικάς περιπετείας τον Ιανουάριο του 1936, όπως αποκαταστήση την εσωτερικήν γαλήνην και τάξιν , απεδείχθει ευθύς εξ' αρχής ανίκανος και εις τούτο και εις το να δώσει κυβέρνησιν εις την χώραν και η ανικανότης αύτη απεδείχθη και κατόπιν και τελευταίως ακόμη ένεκα των αθεραπεύτων κομματικών αντιθέσεων και προσωπικών ερίδων , αίτινες ελάχιστα ενδιέφερον την μεγίστην μάζαν του εργαζομένου λαού , ο κομμουνισμός επωφελούμενος και της περιστάσεως ταύτης και την προς αυτόν δοθείσης υποστηρίξεως διαφόρων πολιτικών μερίδων , ήγειρε θρασυτάτην την κεφαλήν του απειλών σοβατότατα το κοινωνικόν καθεστώς της Ελλάδος.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Από μακρού χρόνου αλλά ιδίως μετά τους τελευταίους μήνας εντατικώτατα πλέον ο κομμουνισμός παρασκεύαζε την κοινωνικήν επανάστασιν και τελευταίως επίστευσεν ότι ευρίσκεται στα πρόθυρα αυτής. Αι σκηναί της Θεσσαλονίκης κατά τον παρελθόντα Μάϊον υπήρξαν το προοίμιον. Και προ αυτών και έκτοτε μετά μεγαλυτέρας εντατικότητος καταπλημμύριζε τους στρατώνας δια πρακτόρων και εντύπων προκηρύξεων καλών τους στρατιώτας εις κοινωνικήν επανάστασιν. Εκ παραλλήλου εισεχώρει από καιρού εις την εκπαίδευσιν διαφθείρων μέγα μέρος του εκπαιδευτικού σώματος από του Πανεπηστημίου μέχρις των διδασκάλων της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως επιδρών ούτω ολεθριώτατα επί της νεολαίας του έθνους , την οποίαν επιζητεί να παρασύρη εις αντιπατριωτικήν λήθην των ωραίων ελληνικών παραδόσεων, υποσκάπτων ούτω και αυτήν την ελπίδα καλυτέρου μέλλοντος της ελληνικής φυλής. Εισεχώρησεν επίσης εις τον υπαλληλικόν εν γένει κόσμον επιζητών να καλλιεργεί μεταξύ των υπαλλήλων το αίσθημα ότι το κράτος είναι ο κοινός εχθρός του οποίου και αυτοί πρέπει να υποσκάψουν τα θεμέλια, όπως ούτω κατά την στιγμήν της ενάρξεως του στασιαστικού αγώνος ευρεθή εις παραλυσίαν ο κρατικός μηχανισμός.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΥΣΠΡΑΓΙΑ

Εκμεταλλευόμενος ο κομμουνισμός την οικονομικήν δυσπραγία της χώρας , προελθούσαν κατά μέγα μέρος και της κακοδιοικήσεως του παρελθόντος οπότε τα αλληλοδιαδεχόενα εις την εξουσίαν κόμματα απερροφώντο από τας μεταξύ των οξυτάτας έριδας στρέφοντα κυρίως την δράσιν των εις την δια της κομματικής συναλλαγής ενίσχυσίν των, εκμεταλλευόμενος ο κομμουνισμός την κατάστασιν ταύτην εξήγειρε συστηματικώς τους εργάτας και τας πενεστέρας τάξεις κατά του αστικού κράτους παραπλανών αυτούς δια μυρίων διαβολών και δημαγωγικών και απατηλών και ανεκλπήρωτων υποσχέσεων. Η κυβέρνησίς μου η τελείως ακομμάτιστος κληθείσα εις την αρχήν τον Απρίλιον του έτους τούτου και διαγνώσασα ευθύς εξ αρχής τους κινδύνους τους οποίους διέτρεχεν η ελληνική κοινωνία και ευθύς εξ αρχής αποφασισμένη να λάβη άπαντα τα μέτρα τα οποία εξήγγειλε δια των προγραμματικών αυτής δηλώσεων, τα αποσκοπούντα εις την ηθικήν και υλικήν βελτίωσιν απάσης της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των αγροτών , των εργατών και των πενεστέρων εν γένει τάξεων, εις μάτην ήλπιζεν ότι θα είχε έκθυμον και ειλικρινή την υποστήριξιν των πολιτικών κομμάτων εις τον υπέρ της ελληνικής κοινωνίας αγώνα της, μολονότι και εις υποχωρήσεις και εις συγκαταβάσεις προέβη προς τα αντιμαχόμενα ταύτα κόμματα, τας οποίας υπό άλλας περιστάσεις δεν θα έκαμνεν. Εις κάθε βήμα η κυβέρνησις συνήντα την υπόκωφον κομματικήν αντίδρασιν , αποσκοπούσα την μείωσιν του κύρους αυτής , η δε αντίδρασις αύτη είχε συνεπίκουρον και μεγίστην μερίδα του τύπου , ήτις δια αχαλίνωτου και δημαγωγικής αρθρογραφίας και δια ψευδούς και κακόβουλου ειδησεογραφίας σπουδαίως συνέτεινεν εις την ευόδωσιν της ανατρεπτικής του κομμουνισμού προσπάθειας.

ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Τα τελευταία γεγονότα , συνεχώς και διαρκώς εκτεινόμεναι απεργίαι , αι πλείσται των οποίων υπήρξαν αδικαιολόγηται από οικονομικής απόψεως, η χαρακτηριστική τελευταία στάσις των εμφανιζομένων ως ηγετών της συντηρητικής εργατικής τάξεως , οίτινες παρέδωσαν εαυτούς εις τον κομμουνισμόν ή επί τη βάσει προμελετημένου σχεδίου προπαρασκευασθείσα πανεργατική απεργία ήτις κατά τας ιδιαιτέρας διαπιστώσεις της κυβερνήσεως απετέλει την απαρχήν γενικωτέρας στασιαστικής εκδηλώσεως , έπεισαν την κυβέρνησιν ότι ευρίσκεται εις τα πρόθυρα ωργανωμένης κινήσεως προς ανατροπήν του κοινωνικού καθεστώτος. Η πεποίθησις αύτη της κυβερνήσεως απεδεικνύετο ακριβής εκ του γεγονότος ότι την 31ην Ιουλίου επιτροπή κομμουνιστών βουλευτών παρουσιασθείσα εις το πολιτικόν μου γραφείον , εδήλωσεν εις την κυβέρνησιν ιταμώτατα ότι αν αύτη η κυβέρνησις δηλαδή δεν εγκατέλειπε τα μέτρα αυτής τα υπέρ των πραγματικών συμφερόντων των εργατών άτινα εφαρμοζόμενα θα απελύτρωνον αυτούς από τον τυραννικόν ζυγόν του κομμουνισμού , ότι : « Θα κάμουν απεργίαν όχι μόνον είκοσι τεσσάρων ωρών αλλά και σαράντα οκτώ και διακοσίων σαράντα οκτώ ωρών και θα αγωνισθούν εις τα πεζοδρόμια μέχρις ότου επιβάλλουν την θέλησίν των». Προ τοιαύτης εν γένει καταστάσεως , ήτις απετέλει άμεσον απειλήν κοινωνικής και εθνικής καταστροφής ευρισκόμενη η κυβέρνησις και θεωρούσα επιτακτικόν αυτής καθήκον να προλάβη την εκδήλωσιν της ανατρεπτικής στάσεως δια την καταστολήν της οποίας θα έρρεεν ασφαλώς άφθονον αίμα , προέβη τη εγκρίσει της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως εις την κήρυξιν στρατιωτικού νόμου καθ΄ άπασα την χώραν και την διάλυσιν της Βουλής. Συγκεντρώσας ούτω ως υπεύθυνος αρχηγός της κυβερνήσεως ολόκληρον την εξουσίαν, της οποίας έχω την ανάγκην δια να σωθεί η Ελλάς από την απειλούμενην καταστροφήν της , δηλώ κατηγορηματικώς ότι είμαι αποφασισμένος να φέρω δια παντός μέσου και με γοργόν βήμα εις πέρας την βαρείαν αποστολήν , την οποίαν ανέλαβον απέναντι της Α.Μ. του Βασιλέως και του ελληνικού λαού.

ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ

Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδρομή όλων των Ελλήνων, οίτινες αγαπούν την πατρίδα μας υπέρ πάν άλλο και θέλουσι να βλέπουσιν αυτήν ισχυράν και ευημερούσαν. Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδρομή όλων των Ελλήνων, οίτινες πιστεύουσιν ότι πρέπει να παραμένωσιν αλώβητοι αι εθνικαί ημών παραδόσεις και ο ελληνικός μας πολιτισμός. Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδομήν όλων των Ελλήνων οίτινες θέλωσιν να αποκτήσωσι πραγματικάς ελευθερίας και να απολυτρωθώσιν από την τυραννίαν των δημαγωγών και των ανατρεπτικώς δρώντων αναρχικών στοιχείων υπό τον ζυγόν της οποίας στενάζει και φθείρεται από καιρού η ελληνική κοινωνία. Ο Ελληνικός λαός δύναται από της στιγμής ταύτης να ζη και να εργάζηται ήσυχος και απερίσπαστος και με απόλυτον το αίσθημα της ασφαλείας , καθώς και με πλήρη την πεποίθησιν ότι η κυβέρνησις εδραιούσα το κοινωνικόν καθεστώς θα εργασθή υπό την αιγίδα της Α.Μ. του Βασιλέως αποτελεσματικώς δια την ευημερίαν της ελληνικής κοινωνίας εν γένει και ιδιαιτέρως των πενεστέρων και πασχουσών αυτής τάξεων. Προς τούτο ζητώ από πάντας πλήρη πειθαρχίαν προς το κράτος απαραίτητον δια την σωτηρίαν της ελληνικής κοινωνίας και άνευ της οποίας πειθαρχίας πραγματική ελευθερία δεν δύναται να υπάρξει. Οφείλω όμως να δηλώσω επίσης κατηγορηματικώς ότι πάσαν οιανδήποτε αντίδρασιν κατά του εθνικού τούτου έργου της ελληνικής αναγεννήσεως είμαι αποφασισμένος να την εξουδετερώσω δια του τραχυτέρου τρόπου.»

Εν Αθήναις τη 4η Αυγούστου 1936

Ο πρόεδρος της κυβερνήσως

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο.Ν.

Η σημαία της Ε.Ο.Ν.
Ήταν η επίσημη ελληνική σημαία του Στρατού Ξηράς και στο μέσον του λευκού σταυρού έφερε το σήμα της Οργανώσεως, δηλαδή τον διπλό πέλεκυ με στέμμα, περιβαλλόμενο από δάφνες.

Oι Στολές της Ε.Ο.Ν.
Χρώματος σκούρου μπλε, με δίκοχο καπέλο, λευκές γκέτες και ζώνη. Διακριτικά για κάθε βαθμό. Η στολή ενέτασσε το νέο σε ένα οργανωμένο σύνολο και άμβλυνε κοινωνικές διαφορές και αδικίες.

Ο Χαιρετισμός της Ε.Ο.Ν.

Σύμφωνα με το Άρθρο 30 των Γενικών Διατάξεων του Κανονισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας, «Ο χαιρετισμός αποδίδεται δια ζωηράς προτάσεως της δεξιάς χειρός τεταμένης με δακτύλους ηνωμένους και την παλάμην εις το ύψος του δεξιού οφθαλμού, κατά το πρότυπον του καθαρώς αρχαίου ελληνικού χαιρετισμού».

Η Εκπαίδευση στην Ε.Ο.Ν.
Η Τετάρτη είχε ορισθεί επισήμως ως ημέρα εκπαιδεύσεως για τη Νεολαία.Στην Ε.Ο.Ν. γινόταν ιδεολογική διαφώτιση, ηθική και πολιτική διαπαιδαγώγηση, στρατιωτική προπαίδευση για τα αγόρια με πορείες, κατασκηνώσεις, ασκήσεις αεράμυνας, κ.λ.π., και ανάλογα τεχνική εκπαίδευση για τα κορίτσια.Εδιδάσκετο επίσης υγιεινή, πρώτες βοήθειες, πρακτικές γνώσεις και οικοκυρικά για τους σχηματισμούς των κοριτσιών.Διοργανώνονταν αθλητικοί αγώνες, παιχνίδια, καθώς και καλλιτεχνικές δραστηριότητες.

Εδιδάσκετο και εβιώνετο η πειθαρχία καθώς και το υψηλό εθνικό φρόνημα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η νεολαία της Ελλάδος αποκτούσε υψηλό σκοπό υπάρξεως και ιδανικά, και προσέβλεπε σε ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΝΕΑ.

Ιδεολογικό όργανο απετέλεσε το περιοδικό «Νεολαία» στη δημιουργία του οποίου πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε η μεγάλη Ελληνίδα Εθνικοσοσιαλίστρια Σίτσα Καραϊσκάκη. Η «Νεολαία» με πλούσια ύλη και εικονογράφηση έγινε το κυριότερο εξωσχολικό ανάγνωσμα των μαθητών και μαθητριών της εποχής εκείνης.

Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ

Τα Πρώιμα χρόνια

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν γιος του Παναγή Μεταξά και της Ελένης Τριγώνη από το Αγρίνιο και γεννήθηκε στην Ιθάκη, όπου ο πατέρας του ήταν έπαρχος. Ήταν γόνος του οικονομικά ξεπεσμένου Κεφαλληνιακού κλάδου των Αντζουλακάτων της παλαιάς Βυζαντινής οικογένειας των Μεταξάδων ενώ η οικογένεια του διατηρούσε τον τίτλο του Κόμη.


Είχε δύο αδέρφια, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος σπούδασε νομικά αλλά σχετικά νέος οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο γι' αυτό και ο Ιωάννης Μεταξάς του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, και την Μαριάνθη. Τα παιδικά του χρόνια ήταν ευτυχισμένα παρ' ολες τις οικονομικές δυσκολίες της οικογενείας του. Η κατάσταση επιδεινώθηκε το 1879, όταν ο πατέρας του έχασε την πολιτική θέση που κατείχε και αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Κεφαλονιά.^[1] Εκεί ο Μεταξάς γράφτηκε στο γυμνάσιο της πόλης απ' όπου και αποφοίτησε με επιτυχία. Από τότε είχε φανεί η ιδιαίτερη κλίση που είχε στα μαθηματικά.

[Επεξεργασία] Στρατιωτική σταδιοδρομία

Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1885, σε ηλικία 14 ετών, εισήλθε στην στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, επιλέγοντας το Σώμα Μηχανικών. Η επιλογή του δεν ήταν τυχαία αφού στο ίδιο σώμα υπηρετούσαν δύο συγγενείς του, ο Γεράσιμος και ο Νικόλαος Μεταξάς, μετέπειτα υπουργός των Στρατιωτικών. Το 1890 εξήλθε από την σχολή ως ανθυπολοχαγός του Μηχανικού. Τον Σεπτέμβριο του 1892 μπήκε στην σχολή Μηχανικών Στρατού και δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε στην τοπική φρουρά του Ναυπλίου. Εκεί ζούσε με την οικογένεια του, αφού ο πατέρας του είχε μετατεθεί στο Ναύπλιο. Το 1897 μετατέθηκε στο υπουργείο Στρατιωτικών, δίπλα στον θείο του, τον υπουργό Νικόλαο Μεταξά. Ύστερα από πιέσεις του ίδιου μετατέθηκε στο επιτελείο του τότε Αντιστράτηγου, στη θέση του υπευθύνου των εμπιστευτικών αρχείων του επιτελείου. Εκεί είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο και να συνδεθεί φιλικά. Η συμμετοχή στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 τού δίδαξε πολλά και τον βοήθησε να κερδίσει την εύνοια του Βασιλιά. Το 1889 κέρδισε υποτροφία από τον Βασιλιά και έτσι συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Γερμανία στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου, από την οποία και αποφοίτησε, το 1902, με ιδιαίτερες διακρίσεις ^[ii], δεχόμενος εμφανείς επιρροές από τον πρωσικό μιλιταρισμό. Επανερχόμενος στην Ελλάδα το 1903 τοποθετήθηκε στο τότε νεοσύστατο κατά τα ξένα πρότυπα Γενικό Επιτελείο Στρατού συμβάλλοντας σημαντικά στην οργάνωση του στρατού. Εκεί συνεργάστηκε με τον Βίκτωρα Δούσμανη για την σύνταξη των νέων στρατιωτικών κανονισμών, οι οποίοι ψηφίστηκαν στην Βουλή το 1904, ύστερα από εισήγηση του Θεοτόκη. Δύο χρόνια αργότερα, το 1906, προήχθη σε Λοχαγό πρώτης τάξεως. Ως μέλος του επιτελείου ανέπτυξε στενή φιλία με τον πρίγκηπα Ανδρέα, αδερφό του διαδόχου Κωνσταντίνου ενώ το 1907 του ζητήθηκε να αναλάβει τη στρατιωτική εκπαίδευση του μετέπειτα Βασιλιά Γεωργίου Β'. Για τα επόμενα δύο χρόνια ο Ιωάννης Μεταξάς τού δίδασκε στρατιωτική ιστορία και τακτική. Το 1909 παντρεύτηκε την Λέλα Χατζηϊωάννου, η οποία τον συντρόφευε μέχρι το τέλος της ζωής του και μαζί της απέκτησε δύο κόρες. Η μια λεγόταν Λουκία και παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο Γεώργιο Μαντζούφα.

Με την έκρηξη του στρατιωτικού κινήματος το 1909, οι επαναστάτες μετέθεσαν τον Μεταξά στη Λάρισα αφού ήταν γνωστός για τις σχέσεις του με την βασιλική οικογένεια. Χαρακτηριστικό της στενής του σχέσης είναι ότι η Βασίλισσα Σοφία τον αποκαλούσε Γιαννάκη. Στις 19 Οκτωβρίου του 1910 ο Βασιλιάς διόρισε πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Την ίδια μέρα ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος είχε ανακληθεί πίσω στην Αθήνα, έλαβε πρόσκληση να επισκεφθεί τον Βενιζέλο στο ξενοδοχείο που διέμενε. Όταν τον συνάντησε, ο Βενιζέλος του πρόσφερε την θέση του πρώτου υπασπιστού του. Έτσι ο Μεταξάς έγινε ο ουσιαστικός σύνδεσμος μεταξύ του πρωθυπουργού και των ανακτόρων. Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσε ο διορισμός του ως υπασπιστή και στρατιωτικού συμβούλου του Βενιζέλου.

Το 1912, λίγο πριν την έκρηξη του πρώτου Βαλκανικού πολέμου, ο Βενιζέλος έστειλε τον Μεταξά στη Σόφια για να διαπραγματευτεί τη στρατιωτική συνθήκη μεταξύ της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Στις 5 Οκτωβρίου η συνθήκη είχε υπογραφεί. Μετά την υπογραφή της συνθήκης αναχώρησε για το Βελιγράδι και τέλος στις 17 Οκτωβρίου έφτασε στη Λάρισα όπου είχε εγκατασταθεί το Γενικό Επιτελείο. Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν τέταρτος στην ιεραρχία του επιτελείου αλλά μπορεί να θεωρηθεί ως ο εγκέφαλός του. Συμμετείχε σε όλες τις μάχες του πρώτου Βαλκανικού πολέμου ενώ μαζί με τον Δουσμάνη διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Ταξίν Χασάν Πασά. Το σχετικό πρωτόκολλο υπεγράφη στις 26 Οκτωβρίου 1912 δια του οποίου παραδόθηκε ο Τούρκος στρατηγός Ταξίν Χασάν Πασάς με όλο το σώμα στρατού που διοικούσε. Τον Δεκέμβριο του 1912 ο Μεταξάς μετέβη στο Λονδίνο ως στρατιωτικός σύμβουλος του τότε Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου προς διαπραγμάτευση των όρων της σύναψης ειρήνης με την Τουρκία. Όμως στις 16 Ιανουαρίου του 1913 ο Μεταξάς ανακλήθηκε από την κυβέρνηση και στάλθηκε αμέσως στην Ήπειρο όπου ο στρατός αντιμετώπιζε προβλήματα. Θεωρείται ο εμπνευστής και ο δημιουργός του σχεδίου κατάληψης του Μπιζανίου, που περιέλαβε τον μεγαλύτερο μέχρι τότε βομβαρδισμό της ιστορίας, ενώ ήταν και αντιπρόσωπος των Ελλήνων στην παράδοση των Ιωαννίνων.^[iii] Τον Απρίλιο του 1913 προήχθη στο βαθμό του ταγματάρχη λόγω αρχαιότητας και διορίστηκε διοικητής του επιτελείου. Από αυτή τη θέση πήρε μέρος στον δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο, μετά δε το πέρας αυτών των πολέμων προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και τοποθετήθηκε ως διευθυντής των Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού καθώς και ως διευθυντής της Ανώτερης Στρατιωτικής Ακαδημίας. Λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1913, παρασημοφορήθηκε απο τον Βασιλιά με τον Χρυσόν Σταυρόν του Σωτήρος. Κατά τη διάρκεια της κρίσης με την Τουρκία το 1914 για το ζήτημα των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου, ο Μεταξάς συνέταξε και σχέδιο αιφνίδιας απόβασης και κατάληψης των Στενών των Δαρδανελλίων σε περίπτωση πολέμου.

O EΘΝΙΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ

Βιογραφια Ιωάννη Μεταξά

του ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΖΕΝΑΚΟΥ

Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από την Κεφαλλονιά ο Ιωάννης Μεταξάς γεννήθηκε στην Ιθάκη, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως έπαρχος. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων (1885-1890) και κατόπιν στη Σχολή Μηχανικών. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 υπηρέτησε στο επιτελείο τού τότε διαδόχου Κωνσταντίνου και χάρη στη γνωριμία του μαζί του εξασφάλισε μετεκπαίδευση στη Γερμανία (1899-1903).

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ο Μεταξάς υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις, ώσπου το 1910 βρέθηκε υπασπιστής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Κατά την περίοδο πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 αλλά και κατά τη διάρκειά τους και μετά τη λήξη τους ο Μεταξάς ανέλαβε διάφορες αποστολές τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, και απέκτησε τη φήμη ικανού επιτελικού. Με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την έναρξη του εθνικού διχασμού ο Μεταξάς συντάχθηκε με τη βασιλική παράταξη που υποστήριζε την ουδετερότητα της Ελλάδας, ερχόμενος έτσι σε αντίθεση με τον Βενιζέλο, ο οποίος ήθελε τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Λόγω της ανάμειξής του στις αγριότητες που διαπράχθηκαν σε βάρος των βενιζελικών το 1916 (Νοεμβριανά) ο Μεταξάς αποστρατεύθηκε και εξορίστηκε μαζί με άλλους ηγέτες της αντιβενιζελικής παράταξης στην Κορσική, από όπου δραπέτευσε για να εγκατασταθεί στη Φλωρεντία. Από εκεί βρισκόταν πάντοτε σε επαφή με τον βασιλέα Κωνσταντίνο. Στην Ελλάδα καταδικάστηκε ερήμην εις θάνατον.

Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 και την άνοδο των αντιβενιζελικών πολιτικών δυνάμεων στην εξουσία ο Μεταξάς επέστρεψε στην Ελλάδα και επανήλθε στο στράτευμα, για να αποστρατευθεί όμως πάλι λίγο αργότερα με τον βαθμό του υποστρατήγου. Ακολούθησαν η Μικρασιατική Καταστροφή, η επανάσταση του 1922 και η αποτυχημένη αντεπανάσταση του 1923, η ανάμειξή του στην οποία ανάγκασε τον Μεταξά να διαφύγει στο εξωτερικό και οδήγησε σε δεύτερη ερήμην καταδίκη του εις θάνατον.

Μετά την ανακήρυξη της δημοκρατίας το 1924 ο Μεταξάς, μόνος μεταξύ των πολιτικών της αντιβενιζελικής παράταξης, αναγνώρισε το νέο πολίτευμα. Το αντάλλαγμα για την πράξη του αυτή ήταν πράγματι δελεαστικό: η αμνήστευσή του. Ετσι ο Μεταξάς επέστρεψε στην Ελλάδα, έγινε μάλιστα, μετά τη δικτατορία του Πάγκαλου, υπουργός Συγκοινωνιών στην οικουμενική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη ως αρχηγός του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων, το οποίο είχε ιδρύσει εν τω μεταξύ και το οποίο εξέλεξε 52 βουλευτές στις εκλογές του 1926.

Το 1928 όμως ο Βενιζέλος επανήλθε στην ενεργό πολιτική και στις εκλογές του ίδιου έτους ο Μεταξάς δεν εξελέγη βουλευτής ούτε ο ίδιος και παρέμεινε ουσιαστικά σε πολιτική ανυπαρξία ως το 1932, όταν έγινε πάλι υπουργός, των Εσωτερικών αυτή τη φορά, στην κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη.

Είχε φθάσει πλέον η ώρα για τον Μεταξά να εκδηλώσει τις πραγματικές του προθέσεις: το 1933 εξέφρασε δημόσια την πεποίθησή του ότι για τα προβλήματα της Ελλάδας η λύση δεν μπορούσε παρά να είναι εξωκοινοβουλευτική. Η ευκαιρία να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του τού δόθηκε λίγο αργότερα, με την παλινόρθωση της μοναρχίας, υπέρ της οποίας ο ίδιος είχε ήδη ταχθεί. Ο βασιλιάς Γεώργιος Β’, έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα το 1935, τον επόμενο χρόνο διόρισε τον Μεταξά πρώτα υπουργό των Στρατιωτικών και κατόπιν αντιπρόεδρο της υπηρεσιακής κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Ο Δεμερτζής πέθανε στις 13 Απριλίου. Ο βασιλιάς, την ίδια μέρα, διόρισε πρωθυπουργό τον Μεταξά.

Λιγότερο από τέσσερις μήνες αργότερα κηρύχθηκε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Η δικτατορία του Μεταξά είχε όλα τα χαρακτηριστικά των καθεστώτων αυτού του είδους, τα οποία δεν ήταν λίγα στην Ευρώπη εκείνης της εποχής. Καθιερώθηκε ο φασιστικός χαιρετισμός, επιβλήθηκε η υποχρεωτική συμμετοχή στις εκδηλώσεις και στις οργανώσεις του καθεστώτος, ιδιαίτερα της νεολαίας με την ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας), οι εορτές και πανηγύρεις έδιναν κι έπαιρναν, η καλλιέργεια της προσωπολατρίας του δικτάτορα έφθανε σε εξωφρενικές υπερβολές.

Οι πολιτικοί αρχηγοί του δημοκρατικού χώρου εξορίστηκαν, ενώ τη σκληρότερη μεταχείριση γνώρισε η ηγεσία των κομμουνιστών , απάντες εκ δε φυλακίσθηκαν

Στην εξωτερική πολιτική η δικτατορία ταλαντευόταν ανάμεσα σε δύο πόλους. Ο ένας ήταν ο βαθύς θαυμασμός του Μεταξά για τη Γερμανία, ο οποίος τον φλόγιζε από την εποχή της μετεκπαίδευσής του στο Βερολίνο. Ο άλλος ήταν οι υποχρεώσεις του προς τη Μεγάλη Βρετανία η οποία είχε στηρίξει το καθεστώς του.

Όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο πρεσβευτής της φασιστικής Ιταλίας τον ξύπνησε για να του επιδώσει ιταμό τελεσίγραφο με το οποίο η Ιταλία απαιτούσε ουσιαστικά την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας. Ο Μεταξάς το απέρριψε. Είπε το ιστορικό «Οχι». Αλλά ο Μεταξάς δεν επέπρωτο να ζήσει πολύ ακόμη. Αν και πρόλαβε να δει τους θριάμβους του ελληνικού στρατού κατά των Ιταλών στην Αλβανία, δεν είδε τους προσφιλείς του Γερμανούς να υποδουλώνουν την Ελλάδα. Υστερα από σύντομη ασθένεια πέθανε στις 29 Ιανουαρίου του 1941.

H ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

- Οργανόγραμμα της Ε.Ο.Ν.
Γενικός Αρχηγός. Τιμητική θέση στην οποία είχε ορισθεί παρ’ όλες τις αρχικές αντιδράσεις ο διάδοχος Παύλος και η σύζυγός του Φρειδερίκη.

Γενικός Επιθεωρητής. Ήταν ο ηγέτης της 4ης Αυγούστου Ιωάννης Μεταξάς. Κ.Ε.Ν. (Κυβερνητικός Επίτροπος Νεολαίας). Ήταν ο Αλέξανδρος Ν. Κανελλόπουλος.

Επιτελάρχης Ε.Ο.Ν. Ήταν ο Αστυνομικός Διευθυντής Ιωάννης Μουδρέας ο οποίος εκπόνησε το 1939 και τον Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας.

Γενικός Επόπτης.

Περιφερειακός Διοικητής.

Περιφερειακός Υποδιοικητής.

Φαλαγγάρχης.

Υποφαλαγγάρχης.

Τετράρχης.

Λοχίτης.

Ομαδάρχης.

Ενωμοτάρχης.

Υπενωμοτάρχης.

Οι Νεολαίοι ονομάζοντο Σκαπανείς και Φαλαγγίτες.

Ως Σκαπανείς και Σκαπάνισσες γίνονται δεκτοί νέοι και νέες 8-14 ετών και ως Φαλαγγίτες και Φαλαγγίτισσες νέοι και νέες ηλικίας 14-25 ετών. Μπορούσαν να γίνουν δεκτοί και μέχρι της ηλικίας των 35 ετών εφόσον ήσαν αποδεδειγμένα μαχητικοί φορείς των ιδεολογικών αρχών της 4ης Αυγούστου.

Όταν τα μέλη της Ε.Ο.Ν. (Φαλαγγίτες και Φαλαγγίτισσες) συμπλήρωναν το 25ο έτος της ηλικίας των, δεν διαγράφονταν από τη δύναμή της. Σε ό,τι αφορά τους Βαθμοφόρους μπορούσαν να υπηρετούν τη Νεολαία μέχρι και το 40ό έτος της ηλικίας των.

Η εγγραφή των νέων στις τάξεις της Ε.Ο.Ν. δεν ήταν υποχρεωτική. Προσπάθεια εκ μέρους των βαθμοφόρων της Ε.Ο.Ν. ήταν να γίνουν όλοι ανεξαιρέτως οι νέοι και οι νέες της Ελλάδος μέλη της Ε.Ο.Ν. και να παραμείνουν και να δραστηριοποιηθούν συνειδητά σε αυτήν.

Στο 3ο Κεφάλαιο του Οργανισμού Εσωτερικής υπηρεσίας της Ε.Ο.Ν., αναφέρεται χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων: «Η εις τας τάξεις της Ε.Ο.Ν. εγγραφή νέων δεν είναι υποχρεωτική ουδέ πρέπει οι ιθύνοντες Μονάδας να μετέρχωνται μέσα πιεστικά, προσπαθούντες να αναγκάσουν νέους και νέας να εγγραφούν εις την Ε.Ο.Ν. παρά την θέλησίν των. Αν αύτη ήτο η αντίληψις του Κράτους, ουδέν θα ήτο ευκολώτερον από του να προβή η Πολιτεία εις νομοθετικά μέτρα υποχρεούντα όλους τους νέους Ελληνόπαιδας να γίνουν μέλη της Ε.Ο.Ν. Τοιαύτη όμως ουδέ πόρρωθεν υπήρξεν η θέλησις αυτής. Πρέπει όθεν σαφώς υπό πάντων να νοηθή ότι ο αγών της Ε.Ο.Ν. είναι αγών συνειδήσεων και συνεπώς αγών ιδεολογικός, αγών διαφωτίσεως, αγών συνειδητοποιήσεως. Αποστολή και καθήκον είναι να γίνη προσπάθεια ώστε όλοι ανεξαιρέτως οι νέοι και αι νέαι της Ελλάδος να γίνουν μέλη της Ε.Ο.Ν. και γινόμενοι να παραμείνουν συνειδητά τοιαύτα. Το πρώτον δέον να επιτευχθεί δια της διαφωτίσεως και της πειθούς, επ’ ουδενί λόγω δε δια του εξαναγκασμού. Το δεύτερον δέον να επιτευχθή δια της συνειδητοποιήσεως των ήδη μελών. (...) Η εγγραφή ολοκλήρου της ελληνικής νεολαίας εις την Ε.Ο.Ν. αποτελεί καθήκον όλων. Πρέπει να διαφωτισθή επί των ηθικών αξιών του νέου κράτους και να μεταδοθή η πίστις προς τον αγώνα και τον αρχηγόν. Η πίστις αύτη είναι πίστις προς την Ελλάδα, πίστις μέχρι θανάτου».